Αιφνιδιος Θανατος Παρανοικοτητα Ψυχοθεραπεια Συμβουλευτικη

Αιφνιδιος Θανατος Παρανοικοτητα Ψυχοθεραπεια Συμβουλευτικη: Σε μια μελέτη έξι ετών του 1971 για την σχεση μεταξύ αιφνίδιου θανάτου (170 αιφνίδιοι θάνατοι) και ψυχολογικών παραγόντων, ο Engels παρατήρησε οτι πολυ σοβαρή νόσηση ή ακόμη και θάνατος μπορεί να συνδέονται με ψυχολογική επιβάρυνση ή τραύμα. Μεταξύ των γεγονότων που απαρίθμησε, τα οποία μπορεί να πυροδοτήσουν νόσηση ή θάνατο, είναι τα εξής: θάνατος στενού φίλου, πένθος, επετειακές αντιδράσεις, απώλεια αυτοεκτίμησης, προσωπικός κίνδυνος ή απειλή, παραίτηση μετά την παρέλευση της απειλής, επανασύνδεση μετά από χωρισμό ή μεγάλη επιτυχία. Άρα και η μεγάλη επιτυχία συγκαταλέγεται -φαινομενικά παραδόξως- στα τραύματα (ουσιαστικά πρόκειται για σοκ).

Στην ψυχοθεραπεία φαίνεται η τάση της προσκόλλησης πολύ εντονότερα από τους άλλους ανθρώπους

Κάθε αιφνιδιαστικό γεγονός αποτελεί έναν παράγοντα σοκ για τον άνθρωπο. Όταν το γεγονός αυτό είναι ο θάνατος τότε προκαλείται αυτομάτως η άρνηση. Χρειάζεται χρόνος για να μπορεί να αρχίσει να γίνεται κατανοητό ότι κάποιος ή κάτι τελείωσε, πέθανε, δεν θα μπορέσουμε να έχουμε την ίδια επαφή που είχαμε μαζί του πριν από λίγο. Όταν είμαστε μωρά, αιφνίδιος θάνατος είναι όταν η φιγούρα που μας φροντίζει, δεν είναι εκεί. Εκεί το μωρό φοβάται πάρα πολύ ότι δεν θα μπορέσει συνεχίσει να ζεί. Αν πεθάνει η μητρική φιγούρα, αν πεθάνει κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους, τότε το μωρό δεν έχει μόνο τον τεράστιο φόβο αφανισμού που το κατακλύζει ολοκληρωτικά αλλά δεν μπορεί να επικοινωνήσει τον εαυτό του. Εκεί χρειάζεται απαραιτήτως ένας άλλος φροντιστής ο οποίος θα αντικαταστήσει την μητρική φιγούρα. Στιγμές αιφνίδιου θανάτου έχουμε λοιπόν όλοι μέσα μας και τις κουβαλάμε από την βρεφική μας ηλικία. Αν όμως μιλάμε για εκείνες τις στιγμές όπου η μαμά έλειψε για λίγο και ξαναγύρισε, τότε ούτε η ένταση μεγαλώνει, ούτε ο φόβος προβάλλεται έντονα, ούτε η ανησυχία γεμίζει τον ψυχισμό, ούτε αποσύρεται το μωρό για να βρει δυνάμεις να συνεχίσει. Εκεί που τα πράγματα είναι καταστροφικά, είναι όταν “φύγεις και δεν ξαναγυρίσεις”. Στην βρεφική ηλικία δεν υπάρχει αντίο. Τα δύο μέρη, μαμά και μωρό, είναι συνδεδεμένα με τον δεσμό της συμβίωσης. Ζεί ο ένας με τον άλλο μαζί. Ζει ο ένας για τον άλλο μαζί. Αν φύγεις χωρίς αντίο, είναι σα να σημαίνει ότι δεν με δέχεσαι. Μένουν οι ορμές της προσκόλλησης εκτός επικοινωνίας. Οπότε μετά προβάλλεις στον άλλο την επιθυμία σου να σε κρατήσει. Ο άλλος δεν είναι έτσι, δεν θέλει να σε κρατήσει, οπότε θυμώνεις. Έχει ένα παρανοϊκό στοιχείο αυτή η κατάσταση. Πιστεύεις ότι ο άλλος θέλει κάτι που καθόλου δεν το θέλει. Εσύ είσαι που το θέλεις. Οι άνθρωποι που υπέστησαν στην βρεφική τους ηλικία ένα τέτοιο πλήγμα λοιπόν, παρεξηγούνται, γίνονται εχθρικοί, αποσύρονται, προσπαθούν εναγωνίως να δώσουν κάπου τον εαυτό τους.

Στην ψυχοθεραπεία φαίνεται η τάση της προσκόλλησης πολύ εντονότερα από τους άλλους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να δείχνουν δυνατοί, προσπαθούν να ορθοποδούν μόνοι τους, κι ενώ έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη και επιθυμία να επικοινωνήσουν, φοβούνται να μπουν σε σχέση γιατί φοβούνται ότι θα εγκαταλειφθούν. Ο τρόμος της εγκατάλειψης μπορεί να αφήσει έναν άνθρωπο ολομόναχο σε όλη του τη ζωή. Η θεραπευτική σχέση σε αυτή την περίπτωση μπορεί να είναι τρομερά διεισδυτική στον ψυχισμό γιατί οι άνθρωποι αυτοί έχουν ζωτική ανάγκη να ξαναζήσουν την βρεφική τους ηλικία, να επανατοποθετήσουν τον εαυτό τους στην σχέση, να αντέξουν πάρα πολλές φορές τον φόβο της ενδεχόμενης εγκατάλειψης, δηλαδή να γίνουν και παρανοϊκοί ότι οι άλλοι μπορεί να είναι επιθετικοί μαζί τους, να περάσουν από κατάθλιψη που κατηγόρησαν τους άλλους ότι θέλουν να του κάνουν κακό και κατόπιν αναδύονται ξανά αυτή τη φορά στη ζωή χωρίς υπερβολικούς φόβους. Ο αιφνίδιος θάνατος δεν αποφεύγεται. Δεν τον ελέγχει κανείς. Καλό θα είναι πάντα να μπορείς να αποχαιρετάς. Ακόμα και στο μωρό όμως, το περνάμε σταδιακά σε μια νέα μητρική αν συμβαίνει κάτι τραγικό και η βασική μητρική φιγούρα πεθαίνει. Αυτή είναι η ζωή. Τη ζούμε. Ζούμε τη στιγμή. Δίχως αύριο. Με ότι αυτή επιφυλάσσει.

*Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα

Δείτε επίσης: Σχιζοειδής Διαταραχή Προσωπικότητας

Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας απαιτεί δέσμευση, αφοσίωση και απευθύνεται μόνο σε όσους βλέπουν σοβαρά οτι χρειάζεται να αλλάξουν τη ζωή τους. Αν σκέφτεστε να ξεκινήσετε αυτό το ταξίδι, καλέστε με στο 211 71 51 801 για να κλείσετε ένα ραντεβού και να δούμε μαζί πώς μπορώ να σας βοηθήσω

Μιχάλης Πατεράκης
Ψυχολόγος Ψυχοθεραπευτής
University Of Indianapolis University of Middlesex
Δέχομαι κατόπιν ραντεβού
Καρνεάδου 37 Κολωνάκι (Δίπλα στον Ευαγγελισμό)
Τηλ: 211 71 51 801
www.mixalispaterakis.gr
www.psychotherapy.net.gr

Αιφνιδιος Θανατος Παρανοικοτητα Ψυχοθεραπεια Συμβουλευτικη