Ο πολλαπλασιασμός των αιτημάτων θεραπείας που φαινομενικά τουλάχιστον, λιγη σχεση έχουν με την «σεξουαλική συγκρουση» – διαταραχές χαρακτήρα, ναρκισσιστικές νευρώσεις, μεταιχμιακες διαταραχές, ψυχοσωματικά συμπτώματα, προσωπικότητες «as if», καταθλίψεις – οδηγεί σε μία επανεξέταση του άρρηκτου δεσμού μεταξύ της φροϋδικής θεωρίας και της σεξουαλικότητας.
Το ενδιαφέρον στρέφεται τωρα περισσότερο σε πιο θεμελιώδεις διαταραχές οι οποίες αφορούν την ταυτότητα, την σύσταση και τα όρια του Εγώ. Στο πλαίσιο αυτής της εξέλιξης έχουν αναγνωρισθεί και μορφές αγωνίας (διαμελισμού, αφάνισης), χαρακτηριζόμενες σαν πιο «βαθιές» από το άγχος που σχετίζεται με την οιδιπόδειο σύγκρουση. Με αλλα λόγια ο σημερινός αναλυτής οδηγείται από τα κλινικά δεδομένα μεταξύ άλλων, να διερευνήσει το επίπεδο της ύπαρξης, διαμέσου του άγχους δίωξης και της αίσθησης αφανισμού.