Ανάγκη Τιμωρίας

Εσωτερική ανάγκη που βρίσκεται στη βάση της συμπεριφοράς ορισμένων ατόμων, των οποίων η ψυχαναλυτική έρευνα δείχνει οτι αναζητούν δύσκολες ή ταπεινωτικές καταστάσεις και αρέσκονται σαυτές (ηθικός μαζοχισμός). Το στοιχείο του αναλλοιώτου (μη αναστρέψιμο) που υπάρχει σε τέτοιες συμπεριφορές θα πρέπει να αναχθεί στην ενόρμηση του θανατου.

Η ύπαρξη φαινομένων που συνδέονται με αυτοτιμωρία φαίνεται μέσα απο τα όνειρα τιμωρίας που ειναι σαν ένας φόρος καταβαλλόμενος στη λογοκρισία για την εκπλήρωση μιας επιθυμίας. Ήδη απο τις πρώτες μελέτες σχετικά με αυτή την πάθηση, η φροϋδική θεωρία περιγράφει αυτες τις αυτοκατηγορίες και τις συμπεριφορές αυτότιμωρίας καθώς και γενικά το σύνολο της συμπτωματολογίας το οποιο με την οδύνη που συμπεριλαμβάνει, κάνει τον ιδεοληπτικό, δήμιο του εαυτού του.

Η κλινική εμπειρία της μελαγχολίας απεικονίζει έντονα τη βιαιότητα ενός ψυχαναγκσμού αυτοτιμωρίας που μπορεί να φτάσει μεχρι την αυτοκτονία. Αλλα μια σημαντική τελικά συνεισφορά της φροϋδικής θεωρίας εδώ, ειναι οτι απο την αυτοτιμωρία υποκινούνται συμπεριφορές όπου η τιμωρία επιφανειακά δεν ειναι πάρα η μη επιθυμητή συνέπεια ορισμένων επιθετικών και εγκληματικών πράξεων.

Η χρήση του όρου «ανάγκη τιμωρίας» αναδυκνείει το αναλλοίωτο που μπορει να υπάρχει στη δύναμη που ωθεί ορισμένα άτομα να υποφέρουν και παράλληλα το παράδοξο της ικανοποίησης που βρίσκουν μέσα στην οδύνη τους.