Μετά θα δώσεις κι εσύ. Στη θεραπεία ματαιώνεται κανείς. Γιατί πιέζει να επαναλάβει τα ίδια. Αλλά στη σωστή θεραπεία, βλέπουμε αυτή την επανάληψη. Τη συζητάμε. Δεν την επαναλαμβάνουμε. Οπότε βγαίνει θυμός. Όταν βλέπω έναν ασθενή να θυμώνει, τότε λέω: «καλά πάμε». Γι’ αυτό και η θεραπεία παίρνει χρόνο. Ζεί κανείς την παιδική του ζωή ξανά. Μέχρι να μεγαλώσω το παιδάκι, θα περάσουν μερικά χρόνια. Δεν μεγαλώνει κανείς αμέσως. Ούτε ωριμάζει αμέσως. Γίνονται πράγματα μεταξύ μας που τα βλέπουμε. Δεν τα αφήνουμε να πέσουν. Τα αναλύουμε. Εκεί γίνεται η σωστή θεραπεία. Το να μπορείς να αγαπήσεις με σεξ, είναι μία από τις λειτουργίες της φυσιολογικής έκφρασης. Δεν είναι μόνο το σεξ ασφαλώς. Είναι όλη η ζωή. Το μοίρασμα σε όλα τα πράγματα. Το δόσιμο. Η χαρά της έκπληξης, του θαυμασμού, της μάθησης, της ανάλυσης. Οπότε η θεραπεία δεν είναι μόνο για τις σεξουαλικές διαταραχές. Είναι συνολική. Βλέπουμε τον εαυτό ολόκληρο. Τον βλέπουμε, τον ακούμε, τον αισθανόμαστε, όπου χρειαστεί τον ματαιώνουμε, όπου χρειαστεί βάζουμε όρια. Έτσι αναγκάζεται να μεγαλώσει, να ωριμάσει, να επενδυθεί στο σώμα και στο πνεύμα, να μπορέσει να ακούσει και τους άλλους, να συσχετιστεί μαζί τους. Να ζήσει.