Διαταραχή Διέγερσης

Οι διαταραχες σεξουαλικης διέγερσης διαιρούνται σε:

• διαταραχή της γυναικείας σεξουαλικής διέγερσης και
• ανδρική στυτική διαταραχή.

Στις γυναίκες τα χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν επίμονη η επαναλαμβανόμενη, μερική η ολική αποτυχία επίτευξης η διατήρηση της απάντησης λίπανσης – εξοίδησης της σεξουαλικής διέγερσης μέχρι την ολοκλήρωση της σεξουαλικής πράξης. Στους άνδρες τα χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν επίμονη, μερική η ολική αποτυχία επίτευξης η διατήρησης μιας στύσης μέχρι την ολοκλήρωση της σεξουαλικής πράξης.

Οι άντρες δεν έχουν στύση και οι γυναίκες δεν διεγείρονται σε αυτή την διαταραχή. Κατ’ αρχάς γιατί αυτό αποτελεί πρόβλημα; Αποτελεί πρόβλημα όταν ενοχλεί τον άνθρωπο. Τίποτα δεν είναι πρόβλημα επειδή το λέμε εμείς που ασχολούμαστε με την ψυχική υγεία. Στις γυναίκες ξέρουμε ότι η ανάγκη για σεξουαλική ευχαρίστηση είναι συνδεδεμένη με τον κύκλο της και με την επιθυμία να αγαπηθούν. Στους άντρες αυτό φαίνεται μυστήριο γιατί ή στυτική λειτουργία είναι πιο βιολογική. Και στις δύο περιπτώσεις όμως υπάρχει ένας κοινός παράγοντας: ο φόβος. Η διαδικασία της διέγερσης δεν είναι τίποτα άλλο από μια ικανότητα να πάρεις ευχαρίστηση. Γιατί να το αρνείται κανείς στον εαυτό του αυτό; Γιατί να μην θέλει ή να μην μπορεί να ευχαριστηθεί; Είναι σα να κόβεται στην βάση της η επιθυμία. Δεν υπάρχει διέγερση. Είναι σα να φοβάται να βγει. Εκεί εμπλέκεται ένα πολύπλοκο ψυχολογικό σύστημα. Είναι ο φόβος ότι ο γονέας του ίδιου φύλου θα σε εγκαταλείψει (για τα κορίτσια η μητέρα) ή θα σε σκοτώσει (για τα αγόρια ο πατέρας). Το 95% των περιπτώσεων στις σεξουαλικές διαταραχές, είναι ψυχολογικής αιτιολογίας.

Κουβαλάμε μέσα μας την οικογένειά μας και επαναλαμβάνουμε όλες τις παθογένειες. Τα αγόρια φοβούνται τον πατέρα τους γιατί θέλουν να του πάρουν τη γυναίκα για δικιά τους και να τον σκοτώσουν άρα φοβούνται τα αντίποινα και τα κορίτσια φοβούνται ότι η μητέρα τους θα σταματήσει να τα αγαπάει επειδή θέλουν να της αρπάξουν το μπαμπά. Τα αισθήματα αυτά του φόβου δεν μειώνονται ποτέ αν δεν είναι λυμένα, αν δεν έχουν θεραπευτεί. Είναι ενεργά όπως στη νηπιακή ηλικία. Ζουν, αναπνέουν και μας κυβερνούν. Πας στο κρεβάτι με μια γυναίκα και δε σου σηκώνεται. Δε σου σηκώνεται γιατί μέσα σου είναι τόσο έντονο το αίσθημα ότι πας με τη μάνα σου (ειδικά αν σε έπαιρνε στο κρεβάτι μαζί της) οπότε ο πατέρας σου θα σου το κόψει. Φοβάσαι έντονα και δεν έχεις διέγερση. Ενώ μέσα σου τη θέλεις την άλλη. Εκείνη πάλι το παίρνει ότι δεν την αγαπάς και αρχίζουν τα προβλήματα. Αλλά κι εκείνη σε διάλεξε γιατί κι αυτή έχει πρόβλημα. Τι πρόβλημα; Ότι αν πάει με τον πατέρα της η μαμά της θα σταματήσει να την αγαπάει, να την ταίζει, να την προστατεύει, οπότε πάει θα πεθάνει. Και βρίσκει εσένα που έχεις τα ίδια προβλήματα, ασυνείδητα βέβαια όλα αυτά, δεν κάνεις σεξ, οπότε ο φόβος μειώνεται. Έχεις τον πατέρα τώρα αλλά τον έχεις όπως τότε που ήσουν μικρή. Χωρίς σεξ. Σου το αρνιόταν από τη μία και από την άλλη σε σαγήνευε. Αν σε έπαιρνε και στο κρεβάτι τόσο το χειρότερο γιατί η μάνα σου καραδοκούσε δίπλα και έβραζε από θυμό που της παίρνεις τον άντρα. Αυτή την ένταση έχουν μέσα τα συναισθήματα αυτά. Από εκεί και πέρα υπάρχουν χίλιες δύο άλλες συνθήκες που μπορεί να μπερδεύουν τα πράγματα σε κάθε περίπτωση. Άλλα αδέρφια ίδιου ή άλλου φύλου, ζήλειες, μετακινήσεις, αρρώστιες, η προσωπικότητα του κάθε γονέα, η σχέση του ζευγαριού, κτλ Τα πράγματα μπερδεύονται και σχηματίζουν έναν πυρήνα μέσα στον οποίο κινείται ο ψυχισμός που πρωτίστως έχει την βάση του στο πρώτο έτος ζωής.

Αυτό είναι μία άλλη ιστορία πολύ σημαντική γιατί είναι η βάση επάνω στην οποία χτίζουμε την πραγματικότητα, την αντοχή μας στη ζωή, την συνεκτικότητα του εαυτού, την δύναμη για να ξεπερνάμε τα προβλήματα, την εκτίμηση στον εαυτό μας, κτλ. Μπορείτε να διαβάσετε για τον πρώτο χρόνο ζωής και την πιο σημαντική στιγμή του που είναι το κράτημα, εδώ: Για τον πρώτο χρόνο Ζωής

Οι άνθρωποι έχουμε συνδεδεμένα το σώμα και τον ψυχισμό μας. Αυτά τα δύο ενοικούν το ένα μέσα στο άλλο και είναι βέβαιο ότι ο κλάδος που θα ασχοληθεί περισσότερο τα επόμενα χρόνια με το θέμα της ψυχοσωματικής ενότητας, θα έχει μεγάλη επιστημονική ανάπτυξη. Όταν μιλάμε για σωματικές αντιδράσεις ουσιαστικά μιλάμε για ψυχολογικές αισθήσεις που είναι επενδεδυμένες στο σώμα και όταν έχουμε ψυχολογική κούραση αυτό επηρεάζει και το σώμα μας γιατί δεν είναι ξεχωριστές οι ενότητες αυτές. Η σεξουαλική ζωή είναι μέρος του ψυχισμού μας χωρίς αμφιβολία και δεν αφορά μια αυστηρά σωματική ενέργεια παρόλο που εκφράζεται με το σώμα. Η διέγερση, η επιθυμία και ο οργασμός είναι δυνατότητες που τις θεωρεί κανείς αυτονόητες στο φαντασιωσικό πεδίο. Αλλά αυτό δεν είναι παρά μία ιδανική εικόνα μιας σεξουαλικής έκφρασης χωρίς να λαμβάνει κανείς υπόψιν την ψυχοσύνθεση του ατόμου. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αισθανθεί διέγερση, ή δεν έχει επιθυμία ή κάνει σεξ χωρίς να αφήνεται σε οργασμό, εκεί υπάρχουν οιδιποδειακά προβλήματα. Οιδιποδειακά λέμε τα προβλήματα που αφορούν τις σχέσεις μας με τους γονείς, τις σεξουαλικές επιθυμίες μας μέσα στο οικογενειακό τρίγωνο και τα αισθήματα που αναπτύσσονται εκεί μέσα. Δεν είναι ένα γενικό θέμα ψυχής σώματος απλώς εδώ αναφέρω την ενότητα των δύο αυτών παραγόντων διότι η σύνδεσή τους είναι παραπάνω από φανερή.

Και αποτελεί και μία πάρα πολύ καλή βάση συζήτησης γενικότερα όσον αφορά στην ανθρώπινη υπόσταση γιατί η ψυχοσωματική συνέχεια του ανθρώπου στέκεται ανάμεσα στις πιέσεις των ματαιώσεων, στην εμφάνιση της ευχαρίστησης, στην ομοιόσταση του ψυχισμού και στην ανάδυση της πραγματικότητας.

Σε θεραπευτικό επίπεδο οι ασθενείς με αυτές τις διαταραχές παρουσιάζουν έντονα αισθήματα ντροπής και ενοχής αλλά και έντονη τάση να επιλέγουν ερωτικά αντικείμενα που μοιάζουν υπερβολικά στους γονείς τους. Αυτό είναι συνηθισμένο για όλους τους ανθρώπους αλλά όταν η ενοχικότητα και ο φόβος είναι πολύ δυνατά, δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς εύκολα από την επιλογή του γονέα για να τιμωρηθεί. Το θεραπευτικό πλαίσιο είναι κατάλληλο για να αναπτυχθούν τα αισθήματα αυτά, να ξαναβιωθούν, και να ματαιωθούν αυτή τη φορά. Εκεί θυμώνει κανείς που δεν μπορεί να επαναλάβει αυτά τα αισθήματα αλλά νιώθει και ευγνωμοσύνη που δεν τα επαναλαμβάνει ακόμα μία φορά. Το λέω με κάθε τρόπο στα άρθρα μου και δεν αρέσει σε πολλούς γιατί ΄σε ασυνείδητο επίπεδο είναι σα να τους λέω μην πας με τη μάνα σου ή μην πας με τον πατέρα σου. Και θυμώνουν που δεν μπορούν να κλέψουν τον γονιό που αγαπάνε από τον αντίζηλο. Αλλά το λέω: μην  κοιμάστε με τα παιδιά σας. Δεν θα μπορούν να ευχαριστηθούν τις σχέσεις τους. Θα έχουν σεξουαλικά προβλήματα. Δεν θα προχωράνε στη ζωή τους γιατί θα έχουν ενοχές και θα αυτοτιμωρούνται ή θα πιάνονται από το δεύτερο έτος ζωής που έχει να κάνει με την εξουσία και την δυναμη και θα προσπαθούν να βρούν νόημα μέσα από λάθος ψυχολογικές επιλογές. Το νόημα στη ζωή είναι η ευγνωμοσύνη. Να μπορείς να δίνεις. Δεν είναι στη δύναμη. Αλλά αναγκάζεται να πάει κανείς εκεί αν δεν έχει πάρει πραγματική αγάπη. Αγάπη είναι να σου δώσει ο άλλος.

Μετά θα δώσεις κι εσύ. Στη θεραπεία ματαιώνεται κανείς. Γιατί πιέζει να επαναλάβει τα ίδια. Αλλά στη σωστή θεραπεία, βλέπουμε αυτή την επανάληψη. Τη συζητάμε. Δεν την επαναλαμβάνουμε. Οπότε βγαίνει θυμός. Όταν βλέπω έναν ασθενή να θυμώνει, τότε λέω: «καλά πάμε». Γι’ αυτό και η θεραπεία παίρνει χρόνο. Ζεί κανείς την παιδική του ζωή ξανά. Μέχρι να μεγαλώσω το παιδάκι, θα περάσουν μερικά χρόνια. Δεν μεγαλώνει κανείς αμέσως. Ούτε ωριμάζει αμέσως. Γίνονται πράγματα μεταξύ μας που τα βλέπουμε. Δεν τα αφήνουμε να πέσουν. Τα αναλύουμε. Εκεί γίνεται η σωστή θεραπεία. Το να μπορείς να αγαπήσεις με σεξ, είναι μία από τις λειτουργίες της φυσιολογικής έκφρασης. Δεν είναι μόνο το σεξ ασφαλώς. Είναι όλη η ζωή. Το μοίρασμα σε όλα τα πράγματα. Το δόσιμο. Η χαρά της έκπληξης, του θαυμασμού, της μάθησης, της ανάλυσης. Οπότε η θεραπεία δεν είναι μόνο για τις σεξουαλικές διαταραχές. Είναι συνολική. Βλέπουμε τον εαυτό ολόκληρο. Τον βλέπουμε, τον ακούμε, τον αισθανόμαστε, όπου χρειαστεί τον ματαιώνουμε, όπου χρειαστεί βάζουμε όρια. Έτσι αναγκάζεται να μεγαλώσει, να ωριμάσει, να επενδυθεί στο σώμα και στο πνεύμα, να μπορέσει να ακούσει και τους άλλους, να συσχετιστεί μαζί τους. Να ζήσει.

*Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα

Δείτε επίσης: Διαταραχή Οργασμού

Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας απαιτεί δέσμευση, αφοσίωση και απευθύνεται μόνο σε όσους βλέπουν σοβαρά οτι χρειάζεται να αλλάξουν τη ζωή τους. Αν σκέφτεστε να ξεκινήσετε αυτό το ταξίδι, καλέστε με στο 211 71 51 801 για να κλείσετε ένα ραντεβού και να δούμε μαζί πώς μπορώ να σας βοηθήσω.

Μιχάλης Πατεράκης
Ψυχολόγος Ψυχοθεραπευτής
University of Indianapolis University of Middlesex
Καρνεάδου 37, Κολωνάκι (δίπλα στον Ευαγγελισμό)
Δέχομαι κατόπιν ραντεβού
Τηλ: 211 7151 801
www.psychotherapy.net.gr
www.mixalispaterakis.gr