Φοβια ονομάζουμε τον φοβο που ειναι επίμονος, υπερβολικός η παραλογος και που προέρχεται απο την παρουσία μιας ειδικής κατάστασης π.χ αεροπορικά ταξίδια, ύψη, ένεση, θέα αίματος, κτλ
Οταν εκτεθεί το άτομο στην φοβια που έχει αναπτύξει, σχεδόν πάντα και άμεσα απαντα με αγχος το οποιο μπορεί να φτάσει να εκδηλώνεται με πανικό. Στα παιδια η στις παιδικόμορφες προσωπικότητες το αγχος μπορεί να εκφράζεται με κλάματα, εκρήξεις νεύρων, ακινητοποίηση η προσκόλληση.
Το άτομο με φοβια προσπαθεί να αποφύγει το φοβικο ερέθισμα. Όποτε ομως τίθεται ξανα η φοβικη κατάσταση, το αγχος και η δυσφορία ειναι έντονα. Η αποφυγή, η αγχώδης προσμονή ή η δυσφορία που προκύπτουν απο το φοβικο πλαίσιο εμποδίζουν τις καθημερινές συνηθισμένες δραστηριότητες του ατόμου, την επαγγελματική η σχολική λειτουργικότητα, τις κοινωνικές και προσωπικές σχέσεις. Αυτα συμβαίνουν ακομα και στις περιπτωσεις που το άτομο αναγνωρίζει οτι ο φόβος ειναι υπερβολικός η παραλογος.
Τα άτομα που πάσχουν απο αγοραφοβία συστηματικά προσπαθούν να αποφύγουν καταστάσεις στις οποίες δεν θα μπορούν να εχουν βοήθεια εάν τη χρειαστούν. Γιαυτο πάντα προσπαθούν να συνοδεύονται απο εναν φίλο η συγγενή σε μέρη οπως πολυσύχναστους δρόμους, γεμάτα κόσμο καταστήματα, κλειστούς χώρους (π.χ υπόγειες διαβάσεις, ασανσέρ), καθως και μεταφορικά μεσα (για παραδειγμα υπόγειο σιδηρόδρομο, αεροπλάνα, κτλ). Αρκετές φορές μπορεί να θελουν να τους συνοδεύει κάποιος καθε φορα που φεύγουν απο το σπίτι. Οι σοβαρά πάσχοντες ασθενεις μπορεί να φθάσουν στο σημείο να μην απομακρύνονται καθόλου απο το σπίτι.
Οι ψυχολογικές ρίζες της φοβιας εντοπίζονται στα πρώτα χρονια ζωης. Θεραπευτής και θεραπευομενος θα ψάξουν να βρουν μαζι αυτες τις ρίζες και σταδιακά θα νιώσουν τα συναισθήματα που πηγάζουν απο αυτες. Αυτα τα συναισθήματα ειναι σημαντικά γιατι εμφανίζονται πάντα στα φοβικά ερεθίσματα. Μάλιστα αυτα τα συναισθήματα πολλές φορές δεν ανήκουν στο αντικείμενο προς το οποιο εκφραζονται αλλα σε ενα άλλο αντικείμενο. Π.χ φοβαμαι την τιμωρία απο τον πατέρα μου αλλα αυτο το μεταθέτω και τελικά φοβαμαι τους αστυνομικούς που βλέπω στο δρόμο. Η ρίζα ομως ως αντικείμενο ειναι ο πατερας μου και το συναίσθημα ειναι φόβος για την τιμωρία. Στην θεραπευτική συμμαχία αναδύονται οι ψυχολογικές συγκρούσεις του ατόμου, οι απωθήσεις του και οι μεταθέσεις του με αποτέλεσμα να γνωρίσει ο ασθενής ποιο ειναι το αντικείμενο το οποιο τελικά φοβάται στην πραγματικότητα. Τα συμπτωματα με αυτο τον τροπο μαλακώνουν και δεν αποτελούν εστίες φόβου. Η ψυχοθεραπεια ειναι η βασική θεραπεια της φοβιας. Όπου χρειαζεται στήριξη με φαρμακευτική αγωγή, αυτη ειναι καλο να λαμβάνεται, αλλα η κυρίως θεραπεια ειναι η ψυχαναλυτικη ψυχοθεραπεια.
θα πρέπει να συστήσω την προσοχή σε ολα τα άτομα που πάσχουν απο φοβικά συμπτωματα και ιδιαιτέρως σε εκείνα που αντιμετωπίζουν τη διαταραχη σε χρονια βαση, οτι υπαρχει ο κίνδυνος εμπλοκής με το αλκοόλ και ασφαλώς η κατάδυση σε βαθύτερα στρώματα της καταθλιπτικης συμπτωματολογίας. Ειναι προτιμότερο να πάρετε την γνώμη του ειδικού, να συζητήσετε μαζι του, να κάνετε αυτη την προσπάθεια. Θα δείτε οτι υπαρχει τρόπος να αισθανθείτε οτι μπορειτε να μπείτε σε μια θεραπευτική διαδικασία. Μην αφήνετε τα χρονια της διαταραχής να ρίχνουν το βάρος τους στην ηδη βεβαρυμενη ψυχολογικη σας διάθεση.