Γιατι υπαρχει ο θυμός;
Ο θυμός υπαρχει για να δηλώσει οτι η δυσφορία ειναι μεγαλη. Και η δυσφορία προέρχεται απο ανικανοποιητες ανάγκες. Ειχα ας πούμε ανάγκη απο αγκαλια οταν ημουν μικρός και δεν την ειχα γιατι η μητερα μου δεν ηταν εκει; Λυπαμαι. Ομως η λύπη ειναι πολυ δύσκολη γιατι αναγκαστικά θα πρέπει να σκεφτώ το γιατι η μητερα μου δεν ηταν εκει. Κι αν το σκεφτώ αυτο θα ανακαλυψω οτι η μητερα μου αδιαφορούσε η δεν καταλάβαινε οτι την εχω ανάγκη. Κι αν το συνειδητοποιήσω κινδυνεύω να παραδεχτώ οτι ειμαι μόνος. Κι αν ειμαι μόνος δεν μπορω να επιβίωσω και θα πεθάνω. Προτιμώ λοιπον να μην νιώσω το πραγματικό συναίσθημα που ειναι η λύπη. Θα το κρυψω. Κι οταν εκείνο θα θέλει να έρχεται στην επιφάνεια εγω θα το σπρώχνω προς τα κάτω. Στο κατω κατω της γραφής μπορω να θυμωσω με άλλα πράγματα. Αλλα επειδή φοβαμαι οτι με το θυμό η ηδη αδιάφορη μαμα θα με εγκαταλείψει περιςςοτερο, δεν θα θυμωσω με αυτήν αλλα με όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Με τη δουλεια, με τους φίλους, με τα πράγματα. Με όλους εκτος απο τη μαμα. Που και που θα βγάζω οργή αλλα επειδή αυτη διώχνει τους αλλους θα την μετατρέψω για παραδειγμα σε χιούμορ. Αυτο το χιουμορ που ολοι καταλαβαίνουμε οτι πισω κρύβει πολυ θυμό. Ύστερα υπαρχει και η επανάσταση. Στην Ελλαδα ολοι ειναι επαναστάτες. Αυτη ειναι η κυριότερη λύση για τη διέξοδο του θυμού. Εχω κάνει κακή επιλογή, επέλεξα να με διοικούν ανίκανοι και μετα τους βρίζω και τους φωνάζω για να βγάλω το θυμό προς τη μαμα.
Είναι μια μεταθεση δηλαδη αυτο που κάνουμε. Αντί να θυμώσω μαζί σου και να αντιμετωπίσω το θέμα που με απασχολεί πραγματικά, θυμώνω με χίλια δυο αλλα πραγματα. Οταν μαλιστα αισθανεται κανεις οτι η μη ικανοποίηση των αναγκών είναι απειλητική, τότε μπορεί να εμφανιστεί και με την μορφή της έκρηξης. Εδώ μιλάμε για πολυ μεγάλα πλήγματα που εχει δεχτεί κάποιος απο την έλλειψη της βρεφικής φροντίδας και το προβλημα εδώ είναι οτι αυτες οι αισθήσεις ξεσηκώνουν μεγάλο φόβο, σε τετοιο βαθμό που γίνονται κάποιες αυτόματες αντιδράσεις. Οι εκρηκτικοί ανθρωποι είναι συνηθως καταθλιπτικοί. Πολλοι το δικαιολογουν ως επαναστατικότητα, ως δυναμισμό ή ως μια μορφή διανοητικότητας όταν η προσωπικότητα έχει και στοιχεία εκλογίκευσης ή όταν εμπλέκεται το μορφωτικό επιπεδο, ή οταν συγκαλυπτεται απο τις συνήθειες της κοινωνικότητας του τόπου, όμως πρόκειται για μια κλασική καταθλιψη που δεν παραδέχεται κανεις οτι έχει και η οποία με τα χρόνια γίνεται βουνό λόγω και των ενοχών που συνοδεύουν την συγκεκριμένη παθολογία.
Θέλει λίγο προσοχή εκεί, να ζητήσει κανείς βοήθεια. πολλοί δεν το κανουν. Έρχονται ανθρωποι και μου λένε: «δεν μπορώ να ανεχτώ οτι δεν τα καταφέρνω. Αν ζητήσω βοήθεια αισθάνομαι οτι έχασα τη δύναμή μου». Ε, δεν ειναι και για ανησυχία, δεν χάνονται ετσι απλά οι δυνάμεις, απλά το να δεχτεί κανεις βοήθεια είναι σα να δέχεται μια φροντίδα που δεν ειχε οταν την ειχε αναγκη και δεν την έπαιρνε κι ετσι τα αισθηματα εκδίκησης, η επιθετικότητα, οι διάφοροι φόβοι που ξεσηκώνονται, δυστυχώς αφήνουν τους ανθρώπους πολλές φορές να παλεύουν μόνοι τους με τον ωκεανό των προβλημάτων ωσπου να ξεχειλίσει το ποτηρι.
Δεν χρειάζεται να ξεχειλίσει το ποτήρι, ούτε να φτάσει κανεις στα ακρα. Δεν κάνει καλό. Μετά υπάρχουν άσχημες λύσεις, φέρεσαι κακά στον εαυτό σου, τον χαρακωνεις, του δινεις ναρκωτικά να ξεχάσεις, πίνεις, κανεις απόπειρες αυτοκτονίας, χτυπάς τα παιδιά σου, φέρεσαι άσχημα στο σύντροφο σου, κτλ. Τα κάνει αυτά η καταθλιψη, οπότε καλό θα ειναι κανείς όταν κατι δεν παει καλά, να το κοιτάζει λιγο. Λιγη φροντίδα δηλαδή.
