Η Αγάπη Είναι Θεραπευτική!
Το έχουν πει οι ποιητές. Εχει χιλιογραφτεί. Το νιώθουν οι ερωτευμένοι. Το κυνηγούν εκεινοι που την έχασαν.
Είναι η μεγαλύτερη ευτυχία σε αυτο τον κόσμο. Το λένε αγάπη και αποτελείται από την φροντίδα και το νοιάξιμο. Απο πραγματα δηλαδή που δεν ειναι εύκολο να βρει κανείς αφού εκεί χρειάζεται η ικανότητα να μπορεί κανείς να μπαίνει και λίγο στη θέση του άλλου.
Η αγαπη είναι μια λέξη που έχουμε αποφασίσει να χρησιμοποιούμε οταν θελουμε να δείξουμε οτι έχουμε ανάγκη απο χάδι, βλέμμα, αγκαλιά, ζεστή φωνή, ικανοποίηση μιας ανάγκης. Είναι δηλαδη πραγματα που δίνει μια «καλή» μαμά . Οταν αυτά υπάρχουν, τότε η ζωή εχει νόημα, ο εαυτός εχει αξία και η στιγμή έχει ευχαρίστηση. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχουν; Εδώ ο Ελύτης το λέει ωραία. Ειναι και λίγο σκοτωμός μετά. Γκρινιάζουμε, γραπώνουμε, φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, έρχονται αισθήματα αναξιότητας, απελπισίας, φόβου κτλ. Είναι η άλλη πλευρά αυτή. Το ένα «αχ» είναι της ικανοποίησης, της χαράς και το άλλο «αχ» είναι της εκδίκησης, του θυμού, της απογοήτευσης.
Αυτά τα δυο πραγματα οταν μπορεί κανείς να τα εχει συνθέσει, δηλαδή να ξέρει οτι εκεί ειναι, υπάρχουν καί τα δύο, καί το ένα αλλά καί το άλλο, τότε η ισορροπία είναι λίγο πιο εύκολη. Σε αυτό βοηθάει και η μαμά οταν ειμαστε μικροί, οταν μπορεί να δέχεται τις επιθέσεις μας και να μην τις απορρίπτει. Κι οταν ειμαστε μεγαλύτεροι, ψάχνουμε έναν σύντροφο να τα κάνουμε αυτα. Είναι αυτό που η εμπειρία δείχνει και που συνηθίζω να λέω ότι ο έρωτας είναι η επανάληψη της βρεφικής ηλικίας μας.
Ο έρωτας βέβαια, δεν εχει καμμια σχέση με την αγάπη. Η αγάπη θέλει μακροχρόνια οικειότητα. Να μπορεί κανείς να αντέξει τον άλλο και να μείνει κοντά. Και με τον καιρό να μπορέσει να μοιραστεί πραγματα που δεν ήξερε κι ο ίδιος ότι τα είχε. Πραγματα που μπορούν να έρθουν στην επιφάνεια μονο σε μια κοντινή επαφή. Ετσι λοιπόν, εκεί μπορεί κανείς να δεί λίγο τον εαυτό του στον άλλον, να συνδεθεί και να νοιαστεί πραγματικά. Οσο κι αν το χρησιμοποιούμε το ρήμα νοιάζομαι, η πραγματικότητα είναι οτι ειναι ελάχιστες οι στιγμές που ενδιαφερομαστε για τις ανάγκες των αλλων. Συνηθως θέλει να περάσει λίγος καιρός για να καταλάβουμε οτι αυτα που σκεφτόμασταν για τους άλλους και που θέλαμε να πείσουμε τον εαυτό μας οτι ήταν νοιάξιμο, δεν ήταν παρά η ικανοποίηση κρυμμένων δικών μας και μόνο επιθυμιών. Οταν καταφέρει κανεις σε αυτο τον κόσμο να αντιληφθεί τις ανάγκες ενός άλλου ανθρωπου, τοτο βγαίνει λίγο απο το ναρκισσιστικό του στερέωμα και μπορεί να δεί το ναρισσιστικό στερέωμα ενος άλλου. Πραγματα πολυ δύσκολα, θελουν χρόνια δουλειά με τον εαυτό μας, αν τυχόν βέβαια εχει για μας καποιο ενδιαφέρον να νοιαστούμε και για κάποιον άλλον, για εκείνον, και όχι για μας. Τότε η αγαπη μπορεί να είναι θεραπευτική διότι εκεί έχουμε την δυνατότητα να δώσουμε στον άλλον. Το λένε ευγνωμοσύνη αυτό και είναι η βάση της αγάπης.
