Κάποιοι ανθρωποι ειναι έτοιμοι να αρπάξουν, έχουν την τάση αυτή. Να τα έχουν όλα. Ακόμα κι αν έχουν τα πάντα. Να τα έχουν όλα και να μη δίνουν τίποτα. Αυτή η ανάγκη εχει τις ρίζες της, σε μια ηλικία που δεν μπορει εύκολα κανεις να φανταστεί. Εχει τις βάσεις της λοιπόν αυτή η συμπεριφορά στους πρώτους οκτώ μήνες ζωης.
Η μαμά δίνει συνέχεια, κρατάει το μωρό, το αγκαλιάζει, του μιλάει, το κοιτάει, του τραγουδάει, το χαϊδεύει, το ταΐζει, παίζουν, γελάνε. Αυτό το λέμε δοτικότητα. Η μαμά δίνει. Δεν ειναι σφιχτή, αφήνει τον εαυτό της να ειναι μαζί με το βρεφος. Αντιλαμβάνεται τις ανάγκες του. Εδώ ειναι ενα κρίσιμο σημείο που πολλοί κανουν ενα λάθος. Δεν ειναι όλες οι μαμάδες δοτικές. Δοτικότητα δεν σημαινει απλώς να δίνω, αλλα να δίνω αυτό που εχει ανάγκη ο άλλος και όχι αυτό που έχω ανάγκη εγώ. Οταν το μωρό θέλει να κοιμηθεί, δεν ικανοποιώ καμμία του ανάγκη με το να το κρατάω ξύπνιο θέλοντας να παίξω εκεινη την ώρα. Οταν το μωρό δεν πεινάει κι εγώ του σπρώχνω το φαγητό στο στόμα, αυτό ειναι επιθετικό. Δεν ικανοποιώ τις ανάγκες του αλλα τις δικές μου σαδιστικές ανάγκες.
Κάποιες μαμάδες καταφέρνουν και έχουν «σύνδεση» με το μωρό τους. Αυτό σημαινει οτι καταλαβαίνουν και ικανοποιούν τις ανάγκες του μωρού. Αν τα πραγματα πάνε καλά, στους οχτώ περίπου μήνες το μωρό αρχίζει και δίνει στη μητέρα του: «να, πάρε κι εσυ. Τόσο καιρό με φροντίζεις. Σου είμαι ευγνώμων». Οταν ρωτάμε ενα παιδί αργότερα: «θα μου δώσεις κι εμένα;» Κι εκείνο απαντάει: «όχι», αυτό το παιδί δεν εχει πάρει και γιαυτό δεν δίνει. Θέλει να τα εχει όλα για τον εαυτό του, χωρίς να μοιράζεται. Και οτι βρει μπροστά του θα θέλει να το εχει, να το αρπάξει, να το κατέχει, αφού ποτε δεν κατείχε εκείνο που ήθελε στην κρίσιμη στιγμή της ψυχοςεξουαλικης ανάπτυξης του. Η ανάγκη της αρπαγής κάνει στην ενήλικη ζωή, εκμεταλλευτικές σχεσεις, βία, υποτίμηση, πολέμους, κτλ. Γιαυτό θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε τις μαμάδες πριν την γέννηση του παιδιού τους να μάθουν τι σημαινει δίνω και πως γίνεται αυτό. Δεν ειναι εύκολο αν δεν το έχεις μάθει απο τη δίκη σου μαμά.