Η εμφάνιση των τυπικών σχιζοφρενικών συμπτωμάτων, ιδιαίτερα σε νέα άτομα, ακολουθεί μερικές φορές μια περίοδο εβδομάδων ή μηνών, κατα τη διάρκεια της οποίας εμφανίζονται πρόδρομα και μη ειδικά συμπτώματα όπως απώλεια ενδιαφέροντος, αποφυγή της συντροφιάς των άλλων, αποχή απο την εργασία, ευερεθιστότητα και υπερευαισθησία. Τα συμπτώματα αυτά δεν είναι διαγνωστικά συγκεκριμένης διαταραχης, ούτε τυπικά της φυσιολογικής κατάστασης υγείας του συγκεκριμένου ατόμου. Συχνά είναι εξίσου ενοχλητικά για την οικογένεια και επηρεάζουν τη λειτουργικότητα του ασθενούς στον ίδιο βαθμό όσο τα περισσότερα έκδηλα νοσηρά συμπτώματα, όπως είναι οι παραληρητικες ιδέες και οι ψευδαισθησεις, τα οποία εμφανίζονται αργότερα.
Αναδρομικώς αξιολογούμενες, αυτές οι πρόδρομες καταστάσεις φαινεται να αποτελούν σημαντικό μέρος της ανάπτυξης της διαταραχης, αλλα οι διαθέσιμες συστηματικές πληροφορίες είναι τόσο περιορισμένες που δεν επιτρέπουν να απαντηθεί το ερώτημα, εάν και κατα ποσό παρόμοια πρόδρομα συμπτώματα είναι κοινά και σε άλλες ψυχιατρικές διαταραχές ή εάν παρόμοιες καταστάσεις εμφανίζονται και αποδράμουν κατα διαστήματα σε άτομα τα οποία ουδέποτε αναπτύσσουν διαγνωστική ψυχιατρική διαταραχή.
Γι ‘ αυτους τους λόγους είναι απαραίτητη η λεπτομερής κλινική εξέταση, η λήψη αναλυτικου ιστορικου και η ψυχομετρικη αξιολογηση (προβολικα test) προκειμενου να διευκρινιστει η φυση της διαταραχης και να προσδιοριστει με οσο το δυνατον μεγαλυτερη σαφηνεια η θεραπευτικη μεθοδολογια η οποια θα πρεπει να ακολουθηθει.