Παραδοσιακά το πένθος αντιμετωπιζόταν σαν μια προοδευτική και σχεδόν αυτονόητη εξασθένιση της οδύνης που προκαλεί ο θάνατος αγαπημένου προσώπου. Αυτό όμως δεν είναι παρά το τελικό αποτέλεσμα μιας ολόκληρης εσωτερικής διαδικασίας που προϋποθέτει ορισμένες ενέργειες απο τη μεριά του υποκείμενου, ενέργειες οι οποίες μπορούν άλλωστε να αποτύχουν, όπως αποδυκνείει η κλινική των παθολογικών πενθών. Ουσιαστικά το πένθος ειναι λοιπόν μια διεργασία, μια ενδοψυχική διαδικασία συνακόλουθη της απώλειας ενος αντικειμένου αφοσίωσης, μεσω της οποίας το υποκείμενο κατορθώνει προοδευτικά να αποσπασθεί απο το εν λόγω αντικείμενο.