Παλαιές και νέες κλινικές ψυχαναλυτικές παρατηρήσεις έχουν φέρει στο φως τα εξής ευρήματα σχετικά με την διαδικασία του πένθους: εχει παρατηρηθεί λοιπόν ότι τα βρέφη τα οποία έχουν στερηθεί τη μητέρα τους δεν μπορούν να πενθήσουν γιατί το Εγώ τους δεν έχει αναπτυχθεί αρκετά και επομένως, εφόσον υπάρχει κάποιο υποκατάστατο πρόσωπο που παρέχει επαρκή φροντίδα, δεν βιώνουν παρα σύντομα ξεσπάσματα άγχους αποχωρισμού.
Αυτά τα ξεσπάσματα μπορεί να εμφανιστούν και μέσω εκρήξεων οι οποίες δυναται να έχουν τον μανδύα του θυμού, στην βάση τους όμως πρόκειται για αμυντικές διεργασίες έναντι ισχυρών καταστροφικών ενορμήσεων οι οποίες στρέφονται κατά του εαυτού και εγείρονται λόγω του φόβου αφανισμού.