Μολονότι ξέρουμε ή θα έπρεπε να ξέρουμε οτι μέσα μας υπάρχουν επιθετικά συναισθήματα και μέσα στους άλλους επίσης, αυτή η ιδέα δεν μας αρέσει. Κι ετσι υποσυνείδητα, ελαχιστοποιούμε ή υποτιμούμε τη σημασία τους. Δεν κρατάμε σταθερό το βλέμμα μας πάνω σε αυτά. Αντίθετα σπρώχνουμε τα συναισθήματα αυτά έξω απο τα όρια του πεδίου δράσης μας και δεν τα αφήνουμε να βρίσκονται μέσα στην αντίληψη μας για το όλο της ζωής. Κι επειδή τα σκεπάζουμε ανάλαφρα, δεν παρουσιάζονται τόσο ζωηρά και τόσο κοντινά, τόσο ζωτικά και τόσο πραγματικά, όσο θα φαίνονταν αν τα παρατηρούσαμε ξεκάθαρα. Φυσικα αυτή ειναι μια αρκετα πρωτόγονη μέθοδος για να εξαφανίζουμε το φόβο που μας προκαλούν αυτά τα συναισθήματα. Ειναι μια μέθοδος που μας ανακουφίζει αλλα δεν προσφέρει πραγματικά πλεονεκτήματα.
Η ψυχανάλυση μας έμαθε οτι το σκέπασμα της επιθετικότητας, είτε με τον παραπάνω πρωτόγονο τρόπο, είτε με δευτερογενείς πιο «εκλεπτυσμένους» ή πιο «πολιτισμένους τρόπους», έχει συνέπειες πολύ πιο σοβαρές, πιο σημαντικές και πιο δυναμικές από ότι συνήθως νομίζουμε.