Δεν Χρησιμοποιούμε Τα Παιδιά
Τα παιδιά δεν πρέπει να τα χρησιμοποιούμε. Πολλοί γονείς τα χρησιμοποιούν σαν γονείς τους. Τα παιδιά αισθάνονται χαμένα και αποκτούν τρομερές ενοχές επειδή δεν μπορούν να παίξουν αυτό το ρόλο. Το να τα χρησιμοποιήσεις τα παιδιά δεν είναι συνειδητή επιλογή. Πολλοί θεωρούν ότι είναι καλοί γονείς και ταυτόχρονα χωρίς να το καταλάβουν τα κάνουν μπαμπά τους ή μαμά τους. Τον/την σύζυγο έχουμε γι’ αυτό το σκοπό. Προκύπτει εδώ το ερώτημα: Είναι φυσιολογικό να φερόμαστε και σαν γονιοί στον/στην σύζυγο ή να του/της ζητούμε να μας φερθεί έτσι; Σε μία ώριμη ενήλικη σχέση ενός ζευγαριού γίνονται όλα.
Στο Γάμο Έχουμε Πολλούς Ρόλους
Είναι φυσιολογικό να γίνεσαι και γονιός, και μωρό, και εραστής, και φίλος, και υποστηρικτής. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά. Οπότε αν η σχέση του ζευγαριού είναι καλή, έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Αν το ζευγάρι επικοινωνεί σε αυτό το πλαίσιο με όλο αυτό το εύρος των χαρακτηριστικών, τότε δεν έχει την ανάγκη να βάλει τα παιδιά του να παίξουν αυτό το ρόλο. Αν όμως δεν μπορεί να διοχετεύσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του μέσα στη σχέση, τότε θα χρησιμοποιήσει τα παιδιά. Δεν κάνει όμως καλό στα παιδιά αυτό. Αλλά δυστυχώς οι σχέσεις είναι τρομερά πολύπλοκες και δύσκολες και εκεί πάνω διαιωνίζεται η παθολογία. Σε παγκόσμιο επίπεδο χωρίζουν τα μισά ζευγάρια, το υπόλοιπο 35% παραμένει σε γάμο ενώ δεν περνάει καλά και ένα δεκαπέντε τοις εκατό είναι καλές και αρκετά καλές.
Οι Νευρωτικές Επιλογές
Οπότε το 85% έχει πολλά προβλήματα. Γιατί; Γιατί κάνει νευρωτικές επιλογές. Δηλαδή είναι ανώριμες επιλογές. Αντιθετικές. Βρίσκεις κάποιον που του προβάλλεις ότι θα σε αγαπήσει ενώ εκείνος δεν μπορεί. Πιστεύεις ότι θα βρείς, θα ήθελες να βρεις οικειότητα, κοντινότητα, μοίρασμα, αλλά αυτός που διάλεξες δεν μπορεί να στο δώσει. Έχεις κάνει μια ασυνείδητη νευρωτική επιλογή που θα σε ταλαιπωρήσει. Μετά το ζευγάρι αν παντρευτεί γαντζώνεται από τα παιδιά. Το μοντέλο είναι να αρχίσει να δένεται περισσότερο απ’ ότι πρέπει ο πατέρας με την κόρη και η μάνα με το γυιό. Εκεί ζητάς από την κόρη σου να αντικαταστήσει τη μητέρα της στο ρόλο της συζύγου και από το γυιό σου να αντικαταστήσει τον πατέρα του στο ρόλο του πατέρα. Η κόρη λοιπόν αρχίζει να φοβάται πραγματικά ότι θα εγκαταλειφθεί από τη μητέρα της οπότε θα μισήσει τον πατέρα στο τέλος παρόλο που είναι ερωτευμένη μαζί του και το αγόρι θα φοβάται πολύ περισσότερο απ’ όσο αντέχει ότι ο πατέρας του θα τον τιμωρήσει που του παίρνει τη γυναίκα. Τα αισθήματα αυτά υπάρχουν αλλά καταπιέζονται σε ήπιο κλίμα και με επεξηγηματικό τρόπο. Δεν πρέπει να γίνονται υπερβολικά ούτε να φτάνουν σε σημεία να κοιμάται η κόρη με τον πατέρα, ούτε ο γυιός με τη μητέρα.
Τα Προβλήματα Των Παιδιών
Γενικά τα παιδιά δεν κοιμώνται με τους γονείς. Αύριο θα έχουν προβλήματα με την σεξουαλικότητα και με υπερβολική ενοχή. Το αγόρι ως ενήλικος άντρας θα έχει μεγάλο εσωτερικό φόβο ότι ο πατέρας του θα τον τιμωρήσει με αποτέλεσμα να έχει προβλήματα στύσης και φόβο να δημιουργήσει και να εξελιχθεί επαγγελματικά και το κορίτσι ως γυναίκα θα έχει μεγάλο φόβο ότι θα εγκαταλειφθεί επειδή πηγαίνει με τον πατέρα. Μετά δεν αφήνει τον εαυτό της να χαρεί το σεξ, τη σχέση, είναι ενοχική. Τα προβλήματα που προκύπτουν είναι πολλά και δεν μπορεί να τα καταλάβει κανείς με τη λογική.
Γι’ αυτό και στην θεραπεία οι ασθενείς βιώνουν συναισθηματικά και όχι λογικά αυτό που πρέπει. Θυμάμαι τώρα διάφορους ασθενείς μου οι οποίοι ενώ είναι πραγματικά πολύ λογικοί και χρησιμοποιούν λογικά επιχειρήματα για να λύσουν τα διάφορα εσωτερικά τους ερωτήματα, εκπλήσσονται που η θεραπεία δεν έχει λογική και χρησιμοποιεί τα συναισθήματα με επιτυχία για να λύσει διάφορα ψυχολογικά ζητήματα. Αλλά η ζωή μας είναι συναισθηματική. Δεν είναι λογική. Η λογική χρειάζεται για την επιφάνεια των πραγμάτων. Από κάτω η βάση είναι το συναίσθημα.
Τι χρειάζεται για να έρθουμε σε επαφή με το συναίσθημα;
Χρειάζεται η μεταβίβαση. Μεταβίβαση είναι μια διαδικασία που μελετάμε στην ψυχοθεραπεία. Ο άνθρωπος αφήνει τον εαυτό του στο θεραπευτή. Αυτό κάνουμε παντού και κάθε μέρα αλλά οι άλλοι δεν είναι θεραπευτές. Στη θεραπεία, ο εκπαιδευμένος έμπειρος θεραπευτής θα δεί τί του αφήνεις. Τι του δείχνεις. Τι θέλεις να του πεις. Και θα στο δείξει. Η κλασσικότερη αντίδραση είναι να πεί ο θεραπευόμενος στον εαυτό του: “πράγματι αυτό του είπα; πράγματι αυτό είμαι; πως δεν το έβλεπα τόσο καιρό;” Δεν μπορεί όμως κανείς να δεί μόνος του τον εαυτό του. Είναι αδύνατο. Γιατί έχει φτιαχτεί με σχέση. Δεν είμαστε μόνοι μας ο εαυτός μας. Αν δεν είχαμε κάποιον να μας καθρεφτίσει θα ήμασταν αποδιοργανωμένοι. Θα είχαμε τρελή σκέψη και σώμα που δεν θα είχε μέσα μας συνοχή.
Ο Ρόλος Της Φυσιολογικής Τρέλας
Έτσι είμαστε μωρά. Και αυτή την τρελα την αποδέχεται η μητρική φιγούρα ως φυσιολογική, την καθρεφτίζει, την αντέχει οπότε φτάνει ένα σημείο που την αντέχεις κι εσύ. Αν την αντέξεις την τρέλα σου τότε μπορείς και να περάσεις στην λογική και να χάσεις την ικανότητα της τρέλας. Αλλά για να είσαι μη τρελός, πρέπει να υπάρξεις τρελός και να το ευχαριστηθείς. Παράλογο φαίνεται αλλά στην πραγματικότητα αυτό γίνεται σε όλους μας. Αντέχουμε να είμαστε αποδιοργανωμένοι και γιαυτό μπορούμε να το εγκαταλείψουμε αυτό το στάδιο ώστε να βγούμε στην επιφάνεια, να αναδυθούμε ως ένας συνεκτικός, απαρτιωμένος εαυτός. Στην θεραπεία, στο μακροχρόνιο αναλυτικό μοντέλο της, γίνεται η διαδικασία της επαναβίωσης της παιδικής ηλικίας. Εκεί ξαναζούμε όλες τις στιγμές με συμβολικό τρόπο και γυρνάμε πίσω εκεί όπου συνέβαιναν οι διαμορφώσεις του εαυτού μας. Εκεί όπου όλα ήταν πρωτόγνωρα και που κάθε στιγμή ήταν ένα καινούριο υλικό το οποίο γνωρίζαμε και μας καθόριζε χωρίς να μπορούμε να το αναλύσουμε. Γι’ αυτό και η θεραπεία είναι σα να ξαναζούμε από την αρχή. Ζούμε τις αισθήσεις αυτές καταλαβαίνοντάς τες αυτή τη φορά. Βρίσκοντας τί συνέβη, γιατί συνέβη, πως συνέβη, και πως μας επηρέασε. Είναι η διαδικασία της ίδιας μας της ζωής. Του εαυτού μας. Εκεί μπορεί να τον γνωρίσει κανείς ουσιαστικά και να τον βοηθήσει να ζήσει πιο ολοκληρωμένα.
*Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα
Δείτε επίσης: Εκδηλώσεις Άγχους
Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας απαιτεί δέσμευση, αφοσίωση και απευθύνεται μόνο σε όσους βλέπουν σοβαρά οτι χρειάζεται να αλλάξουν τη ζωή τους. Αν σκέφτεστε να ξεκινήσετε αυτό το ταξίδι, καλέστε με στο 211 71 51 801 για να κλείσετε ένα ραντεβού και να δούμε μαζί πώς μπορώ να σας βοηθήσω.
Μιχάλης Πατεράκης
Ψυχολόγος Ψυχοθεραπευτής
University of Indianapolis University of Middlesex
Καρνεάδου 37, Κολωνάκι
Δέχομαι κατόπιν ραντεβού
Τηλ: 211 7151 801
www.psychotherapy.net.gr
www.mixalispaterakis.gr
