Οι επικρατούσες σε πολλές χώρες κλινικές παραδόσεις, βασιζόμενες σε περιγραφικές, όχι όμως επιδημιολογικές μελέτες, συμβάλλουν στο συμπέρασμα οτι ανεξάρτητα απο τη φύση της πρώιμης άνοιας (dementia praecox) του Kraepelin και των σχιζοφρενειών του Bleuler, η σχιζοφρένεια ή οι σχιζοφρένειες δεν ταυτίζονται με τις οξείες ψυχώσεις οι οποίες έχουν αιφνίδια έναρξη, βραχεία διάρκεια ολίγων εβδομάδων ή ακόμα και λίγων ημερών, καθώς και ευνοϊκή έκβαση.
Όροι όπως «παραληρητικές ώσεις» (bouffee delirante) «ψυχογενής ψύχωση», «σχιζοφρενικόμορφη ψύχωση», «κύκλοειδής ψύχωση», και «βραχεία αντιδραστική ψύχωση» φανερώνουν τις ευρύτατα διαδεδομένες αλλά ποικίλλουσες γνώμες και παραδόσεις που έχουν αναπτυχθεί. Τόσο οι γνώμες όσο και οι ενδείξεις ποικίλλουν επίσης ως προς το εάν τα παροδικά αλλά τυπικά σχιζοφρενικά συμπτώματα πράγματι συμβαίνουν σε αυτές τις διαταραχές και εάν συνήθως ή πάντοτε σχετίζονται με οξύ ψυχολογικό stress.
Το στοιχείο εκείνο το οποίο είναι καθοριστικής σημασίας όμως, είναι η αρκετή διάρκεια παρουσίας των συμπτωμάτων των οξειών διαταραχών, ώστε να καταστεί δυνατόν να αναγνωρισθούν και στο μεγαλύτερο μέρος τους να έχουν αποδράμει, πριν τεθεί η διάγνωση της σχιζοφρένειας.
Επίσης οι πλείστες των κλινικών αναφορών και οι πλείστοι των εμπειρογνωμόνων προτείνουν οτι στην πλειονότητα των ασθενών με οξείες ψυχώσεις η έναρξη των ψυχωσικών συμπτωμάτων επίσυμβαίνει εντός ολίγων ημερών ή εντός μιας ή δύο εβδομάδων το αργότερο και οτι πολλοί από τους ασθενείς επανέρχονται στο φυσιολογικό μέσα σε 2-3 εβδομάδες με ή χωρίς φαρμακευτική αγωγή.
